Interpunkcja

Ogólnie rzecz biorąc, interpunkcja w języku LFN pozostaje w gestii użytkownika, jedynie podstawowe zalecenia powinny być wzięte pod uwagę dla zachowania jasności i spójności tekstu. Istnieją jednakże pewne zasadnicze konwencje, które są identyczne jak w większości języków europejskich.

Pierwszy wyraz w zdaniu powinien zaczynać się wielką literą.

Podstawowe znaki interpunkcyjne

Zwyczajne zdanie kończy się kropką ( . ).

Jeżeli jest to zdanie pytające zadane wprost, na jego końcu stawia się znak zapytania ( ? ).

Wykrzyknik ( ! ) może być zastosowany na końcu zdania, które ma mieć w mowie zabarwienie emocjonalne.

Przecinek ( , ) oznacza naturalną pauzę w zdaniu lub jest też czasem stosowany w celu czytelnego oddzielenia pewnych części zdania (takich jak zdania podrzędne) od innych. Przecinków używa się również do separowania elementów list.

Przy zapisie liczebników przecinek dziesiętny może być zapisany jako kropka albo przecinek. Grupy trzech cyfr przylegających do siebie można oddzielać odstępem (spacją).

Dwukropek ( : ) wprowadza szczegółowe przedstawienie tego, co po nim następuje. Należy użyć wielkiej litery, jeśli po nim znajduje się pełne zdanie, małej natomiast wtedy, gdy jest to tylko jego część lub lista.

Średnik ( ; ) stosuje się w miejsce kropki pomiędzy zdaniami, które dokładnie odzwierciedlają lub równoważą się nawzajem. Oddziela on również składniki listy, kiedy są one obszerne lub same zawierają przecinki.

Nie stawia się odstępów po lewej stronie podstawowych znaków interpunkcyjnych. Stawia się je natomiast po stronie prawej, za wyjątkiem końca akapitu.

Cudzysłowy

Cudzysłów pojawia się na początku i na końcu fragmentu, który jest prezentowany jako bezpośredni cytat. Na świecie obserwuje się dużą różnorodność form cudzysłowów, włącznie z ' ” ‹…› «…».

W języku LFN, cudzysłów zwykle przyjmuje postać ”, jako że jest międzynarodowa, wyraźna i łatwa do uzyskania na klawiaturze. Kiedy wewnątrz cytatu wystąpi inny, stosuje się cudzysłów pojedynczy ' okalający cytat wewnętrzny – przykład poniżej. W starannej typografii, jak na przykład w książkach, znajdują zastosowanie formy zakrzywione “” oraz ‘’, jakkolwiek nie jest to konieczne w codziennej komunikacji. Nie stawia się odstępów pomiędzy cudzysłowami a cytowanym tekstem.

W niektórych językach wewnątrz dialogów zamiast cudzysłowów stawia się myślnik ( — ), jeżeli kolejna kwestia jest wygłaszana przez nową osobę. Doradza się, aby unikać tej praktyki w LFN, ponieważ jest mniej czytelna i może być pomylona z innym przypadkiem użycia myślników.

W przypadku cytowania słów wypowiadanych przez postaci opowieści, często cytatowi towarzyszy etykieta określająca, kto i w jaki sposób mówi. Dla przykładów takich zdań najlepiej rozdzielić ją od każdej części cytatu przy pomocy myślnika. W ten sposób łatwo zachowana zostanie właściwa interpunkcja oryginalnego zdania:

• La vendor murmura – “Ma lo no es tan simple, mea ami.”
• “Me acorda.” – la om responde felis.
• “Perce tu es asi?” – la fem demanda.
• “Cisa” – la bonvolor sujesta – “me pote aida.”
• “Me ave un ami nomida Freda,” – el esplica – “ci es un tortuga.”

Pisząc o języku czy odnosząc się do słów lub zdań, uzywa się zwyczajnie cudzysłowów:

• Me gusta la parola “xuxa”.
• Sua sposa ia comenta – “Me gusta la parola ‘xuxa’.”

Drugorzędne znaki interpunkcyjne

Wielokropek ( … ) sugeruje pauzę lub oznacza, że pewne słowa pominięto.

Myślniki ( –  lub  — ) oraz nawiasy ( (…) ) otaczają komentarze wstawione w zwykły tok zdania.

Apostrof ( ' ) zastępuje pominiętą samogłoskę. Występuje zwykle tylko w poezji.

W języku LFN symbole walut (€, ¥, £, $, itp.) są zapisywane przed bądź za wartością liczbową ceny, zgodnie ze zwyczajem danego kraju.

Poza wyżej przedstawionymi znakami interpunkcyjnymi istnieją jeszcze dodatkowe, jednakże ich zastosowanie ma niewiele wspólnego z regułami języka LFN.