LETERATUR
Testos orijinal · Cantas traduida · Dramas traduida · Naras traduida · Poesias traduida · Sitas traduida · Testos diversa

La cor revelante

La cor revelante (“The Tell-Tale Heart”) es un nareta scriveda par Edgar Allan Poe en 1843. Traduida par Andrew Burns.

Vera! Me ia es e es nervosa, multe, multe asustante nervosa; ma perce tu va dise ce me es loco? La maladia ia agi mea sensas, no ia destrui, no ia desagi los. Supra tota, la sensa de oia ia es la plu agu. Me ia oia tota cosas en la sielo e en la tera. Me ia oia multe cosas en enferno. Como alora me es loco? Escuta! e oserva como sana, como calma me pote nara a tu la nara intera.

Lo es nonposible per dise como la idea ia entra prima a mea serebro, ma, pos consepida, lo ia infesta me a dia e note. On no ia ave un ojeto. On no ia ave pasion. Me ia ama la om vea. El ia maltrata me nunca. El ia dona a me insulta nunca. Per sua oro, me ia ave no desira. Me pensa ce lo ia es sua oio! Si, lo ia es esta! Un de sua oios ia sembla acel de un vultur—un oio pal blu con un filma sur lo. Sempre cuando lo ia cade sur me, mea sangue ia fri, e alora par grados, multe gradal, me ia deside prende la vive de la om vea, e, en esta modo, libri me de la oio per sempre.

Aora esta es la punto. Tu imajina me a loco. Omes locos sabe no cosa. Ma tu ia ta debe vide me. Tu ia ta debe vide como saja me ia prosede; con cual cautia, con cual previde, con cual engana, me ia labora! Me ia es nunca plu dulse a la om vea ca tra la semana intera ante me ia mata el. E a cada note sirca medianote me ia turna la securador de sua porte e ia abri lo—o, tan suave! E alora cuando me ia crea un abri sufisinte per mea testa, me ia pone en un lanterna oscur intera cluida, cluida tal ce no lus ia brilia estra, e alora me ia puxa en mea testa. O, tu ia ta rie si tu ia ta vide como rusosa me ia puxa lo en! Me ia move lo lenta, multe, multe lenta, afin me no ia disturba la dormi de la om vea. Lo ia prende me un ora per pone mea testa intera en la abri tal ce me ia pote vide el en cuando el ia reclina sur sua leto. Ha! esce un om loco ia ta es tan saja como esta? E alora cuando mea testa ia es bon en la sala, me ia deslia la lanterna cauta—o, tan cauta—cauta (car la xarnieres ia cruji), me ia deslia lo esata tan multe ce un sola raio magra ia cade sur la oio de vultur. E me ia fa esta per sete notes longa, a cada note esata a medianote, ma me ia trova la oio sempre cluida, e alora lo ia es nonposible fa la labora, car la om vea no ia irita me, ma sua Oio Malvolente. E a cada matina, cuando la dia ia nase, me ia vade corajosa a en la sala e ia parla corajosa a el, clamante el par nom en un tono zelosa, e demandante como el ia pasa la note. Alora tu vide el ia ta es un om vea multe profonda, vera, per suspeta ce a cada note, esata a dudes, me ia regarda el en cuando el ia dormi.

A la note oto me ia es plu cauta ca usual en abri la porte. La ago de minuto de un orolojo move plu rapida ca mea mano. Me ia senti nunca ante acel note la estende de mea propre potias, de mea sajia. Me ia pote apena conteni mea sentis de vinse. Per pensa ce ala me ia es abrinte la porte pico e pico, e el no an sonia de mea atas o pensas secreta. Me ia cacareta vera a la idea, e cisa el ia oia me, car el ia move sur la leto subita como si asustada. Aora tu pote pensa ce me ia retira—ma no. Sua sala ia es tan negra como pega con la oscur spesa (car la covrefenetras ia es cluida firma par causa de teme de rubores), e alora me ia sabe ce el no ia pote vide la abri de la porte, e me ia continua puia lo a ante gradal, gradal.

Me ia ave mea testa en, e ia es a punto de abri la lanterna cuando mea diton ia lisca sur la fisador de lata, e la om vea ia salta a supra en la leto, criante, “Ci es ala?”

Me ia resta cuieta e ia dise no cosa. Tra un ora intera me no ia move un musculo, e entretempo me no ia oia el reclina. El ia es ancora sentante en la leto, escutante; esata como me ia fa a note pos note escutante a la orolojos de mori en la mur.

Aora me ia oia un jemi lejera, e me ia conose ce lo ia es la jemi de teror mortal. Lo ia es no un jemi de dole o de lamenta—o, no! lo ia es la sona basa sofocada cual leva de la fondo de la alma cuando plenida tro multe con teme. Me ia conose la sona bon. Multe notes, esata a medianote, cuando tota la mundo ia dormi, lo ia leva de mea propre peto, profondinte, con sua eco asustante, la teror cual ia distrae me. Me dise me ia conose lo bon. Me ia sabe cual la om vea ia senti, e ia compatia el, an con ce me ia cacareta a cor. Me ia sabe ce el ia es reclinante veliada sempre de pos la ruido lejera prima cuando el ia turna en la leto. Sua temes ia es sempre de pos cresente en el. El ia atenta imajina los sin causa, ma no ia pote. El ia es disente a se, “Lo es no cosa estra la venta en la ximine, lo es sola un mus crusante la solo,” o “Lo es mera un grilo cual ia fa un sola pia.” Si, el ia atenta comforta se con estas suposas; ma el ia trova lo intera futil. Intera futil , car Mori en prosiminte el ia xasa con sua ombra negra ante el e ia envolve la vitim. E la influe lamentosa de la ombra nonpersepida ia causa ce el senti, an con ce el no ia vide no ia oia, ce el senti la presentia de mea testa en la sala.

Cuando me ia espeta tra un tempo longa multe pasiente sin oia el reclina, me ia deside abri un pico—un fesur multe, multe pico en la lanterna. Alora me ia abri lo—tu no pote imajina como furtiva—asta a fini un sola raio oscur como la filo de la arania ia xuta estra de la fesur e ia cade sur la oio de vultur.

Lo ia es abrida, larga, larga abrida, e me ia deveni furiosa en cuando me ia contempla lo. Me ia vide lo con distingui perfeta—intera un blu blanda con un velo orible sur lo cual ia fri la medula mesma en mea osos, ma me ia pote vide no cosa otra de la fas o person de la om vea, car me ia dirije la raio como si par instinto esata sur la loca maldiseda.

E aora me no ia dise a tu ce lo cual tu confusa per locia es sola agia suprabundante de la sensas? aora, me dise, un sona basa ia veni a mea oreas, nonagu, rapida—multe como la sona cual un orolojo fa cuando envolveda en coton. Me ia conose acel sona bon, ance. Lo ia es la bateta de la cor de la om vea. Lo ia aumenta mea furia, como la bateta de un tambur stimula la soldato a coraje.

Ma an tal me ia asteni e ia resta cuieta. Me ia respira apena. Me ia teni la lanterna nonmovente. Me ia proba como constante me ia pote manteni la raio sur la oio. Entretempo la tictaci enfernin de la cor ia aumenta. Lo ia deveni plu rapida e plu rapida, e plu forte e plu forte, a cada instante. La teror de la om vea ia debe es estrema! Lo ia deveni plu forte, me dise, plu forte a cada momento!—tu comprende me bon? Me ia dise a tu ce me es nervosa: tal me es. E aora a la ora mor de la note, entre la silentia asustante de acel casa vea, un ruido tan strana como esta ia stimula me a teror noncontrolable. An tal, tra alga plu minutos me ia asteni e ia sta cuieta. Ma la bateta ia deveni plu forte, plu forte! Me ia pensa ce la cor debe creve. E aora un ansia nova ia saisi me—la sona va es oiada par un visina! La ora de la om vea ia ave veni! Con un cria forte, me ia lansa a abrida la lanterna e ia salta a en la sala. El ia xilia a un ves—un sola ves. En un instante me ia tira el a la solo, e ia puxa la leto pesosa sur el. Me ia surie alora joiosa, per trova la ata tan multe fada. Ma tra multe minutos la cor ia bateta continuante con un sona amortida. Ma esta no ia irita me; on no ia ta oia lo tra la mur. A fini lo ia sesa. La om vea ia es mor. Me ia sutrae la leto e ia esamina la corpo mor. Si, el ia es mor, intera mor. Me ia pone mea mano sur la cor e ia teni lo ala tra multe minutos. On no ia ave un pulsa. El ia es intera mor. Sua oio va no turba me plu.

Si tu pensa ancora ce me es loco, tu va no pensa tal plu cuando me descrive la cautis saja cual me ia prende per la asconde de la corpo. La note ia diminui, e me ia labora fretosa, ma en silentia.

Me ia prende tre plances de la solo de la sala, e ia depone tota entre la faxones. Me ia repone alora la plances tan astuta, tan rusosa, ce no oio umana—no an la sua—ia pote deteta cualce cosa mal. On ia ave no cosa per lava—no manxa de cualce spesie—no manxa de sangue. Me ia es tro cauta per acel.

Cuando me ia fini de estas laboras, lo ia es cuatro oras—ancora oscur como medianote. En cuando la campana ia sona la ora, on ia ave un bateta a la porte de strada. Me ia desende per abri lo con un cor lejera—car cua me ia ave aora per teme? Ala tre omes ia entra, ci ia introdui se, con amablia perfeta, como ofisiores de la polisia. Un xilia ia es oiada par un visina tra la note; suspeta de jua susia ia es stimulada; informa ia es deponeda a la ofisia de polisia, e los (la ofisiores) ia es delegada per xerca la imobila.

Me ia surie—car cua me ia ave per teme? Me ia bonveni la seniores. La xilia, me ia dise, ia es mea propre en un sonia. La om vea, me ia mensiona, ia es a via en la campania. Me ia pasea mea visitores tra tota la casa. Me ia comanda ce los xerca—xerca bon. Me ia gida los, a fini, a sua sala. Me ia mostra a los sua tesoros, secur, nondisturbada. En la zelo de mea sertia, me ia trae sejas a en la sala, e ia desira ce los reposa asi de sua fatigadas, en cuando me mesma, en la ososia savaje de mea vinse perfeta, ia pone mea propre seja sur la loca mesma su cual la corpo de la vitim ia reposa.

La ofisiores ia es sasiada. Mea manera ia convinse los. Me ia es intera nonpreocupada. Los ia senta, e en cuando me ia responde joiosa, los ia parleta de cosas familiar. Ma, ante longa, me ia senti me deveninte pal e ia desira ce los parti. Mea testa ia dole, e me ia imajina un tintina en mea oreas; ma ancora los ia senta, e ancora los ia parleta. La tintina ia deveni plu distinguable;—lo ia continua e ia deveni plu distinguable. Me ia parla plu libre per libri me de la senti, ma lo ia continua e ia gania distinguablia—asta, a fini, me ia trova ce la ruido ia es no en mea oreas.

Sin duta me ia deveni aora multe pal; ma me ia parla plu fluente e con un vose altida. Ancora la sona ia aumenta—e cual me ia pote fa? Lo ia es un sona basa, nonagu, rapida—multe como un orolojo fa cuando envolveda en coton. Me ia enspireta—e ancora la ofisiores no ia oia lo. Me ia parla plu rapida—plu forte; ma la ruido ia aumenta gradal. Me ia leva e ia argumenta sur granetas, en un ton alta e con jestis violente; ma la ruido ia aumenta gradal. Perce los no parti? Me ia pasea la solo de asi a ala con gamis pesosa, como si stimulada a furia par la oservas de la omes—ma la ruido ia aumenta gradal. O Dio! cua me ia pote fa? Me ia spuma—me ia parla deliriosa—me ia blasfema! Me ia penduli la seja sur cual me ia senta a ante, e ia raspa lo sur la plances, ma la ruido ia aumenta a tota lados e ia aumenta continuante. Lo ia aumenta plu forte—plu forte—plu forte! E ancora la omes ia parleta plasente, e ia surie. Esce lo ia es posible los no ia oia? Dio Omnipotente!—no, no! Los ia oia!—los ia suspeta!—los ia sabe!—los ia fa un burla de mea teror!—esta me ia pensa, e esta me pensa. Ma cualce cosa ia es plu bon ca esta angusa! Cualce cosa ia es plu tolerable ca esta burla! Me no ia pote tolera acel suries ipocrita plu! Me ia senti ce me ia debe cria o mori!—e aora—denova!—escuta! plu forte! plu forte! plu forte! plu forte!

“Viles!” me ia xilia, “engana no plu! Me aseta la ata!—aranca la plances!—asi, asi!—lo es la bateta de sua cor orible!”

Esta paje es presentada con la lisensa CC Attribution-Share Alike 4.0 International.
Lo ia es automata jenerada de la paje corespondente en la Vici de Elefen a 11 junio 2025 (15:13 UTC).